หนังสือระบายความรู้สึก หรือหนังสือบ่น หรือ หนังสือร้องเรียน ร้องขอ จากคนในวงการกีฬา ถึง การกีฬาแห่งประเทศไทย หรือ กกท.ยังมีเรื่อย ๆ (ไม่รู้ว่าถึงมือผู้ว่าการ กกท.อย่างเป็นทางการ หรือแค่หวังให้มีการแชร์ถึงหู) เพื่อฝากให้ช่วยคิด ช่วยแก้ ช่วยสะสางปัญหาต่าง ๆ โดยเฉพาะเรื่องการเบิกเงิน งบต่าง ๆ ของสมาคมกีฬา…. ซึ่งแม้จะไม่ลงชื่อจริง ก็พอทราบว่าคงจะเป็นกลุ่มพี่น้องจากสมาคมกีฬาต่าง ๆ บางแห่ง บางคน จะคนใหม่ คนเก่า ๆ หรือ ซ้ำ ๆ ก็ว่ากันไป
สื่อ Station THAI อย่างเรานั่งมองและเห็นเรื่องราวพวกนี้มาตั้งแต่ต้น พร้อมทั้ง เคยนำเสนอเพื่อที่จะกระตุ้นให้คำร้องของ “ผู้ร้อง” ได้รับการตอบรับหรือนำไปสู่การแก้ไขของผู้เกี่ยวข้อง เนื่องจากมองว่าผู้ร้องนั้นคือคงเป็นตัวแทนของ “คนในสมาคมกีฬา” แม้ว่าจะไม่ใคร่ชอบสไตล์หนังสือร้องที่ไม่ลงชื่อจริง ที่เหมือนลดความน่าเชื่อถือไปมากก็ตาม
แต่จากวันนั้นหลายเดือน ที่มีเรื่อง “ร้องเรียน ร้องขอ” ให้มีการปรับปรุง แก้ไขขั้นตอน หรือกระบวนการในการเบิกจ่ายงบของสมาคมกีฬา ที่เกี่ยวข้องกับ กกท.และกองทุนพัฒนาการกีฬาแห่งชาติ…มาจนถึงวันนี้ ยังก็ยังมีการร้อง..นั่นแสดงว่าวันนี้ยังมีปัญหา
ความรู้สึกที่เข้าใจ “ผู้ร้อง” ที่อึดอัด ที่นี่จึงได้หยิบมาเขียนเพื่อแสดงความคิดเห็นอีกครั้งในมุมมองของเรา (ผู้เขียน) ต่อการร้องเรียน ร้องขอ ที่มีรูปแบบเดิมๆ นี้อีกซักครั้ง
ว่าถึงภาพรวมในวงการกีฬาไทย ที่มองว่า องค์กรกีฬา เช่น กกท.หรือบอร์ด กกท./กองทุน หรือ กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา เป็นผู้กำกับดูแลสมาคมกีฬาหรือบุคลากรทางการกีฬาต่าง ๆ นั้น มันก็แค่เป็นอำนาจการบริหาร เพราะวงการกีฬาเราเจริญงอกงาม จึงต้องมีกลุ่มองค์กรที่เอ่ยมานั้นมา บริหารจัดการ ดูแล ช่วยเหลือ สนับสนุน สมาคมกีฬา ชมรม หรือสมาชิกสมาคมต่างๆ เท่านั้นเอง
เพราะจริง ๆ แล้วกลุ่มที่สำคัญที่สุด ซึ่งเป็นฐานปิรามิดนั้น “คือประชากรกีฬา-บุคลากรกีฬา” ที่อยู่ในชมรม สโมสร สมาชิก ซึ่งรวมกลุ่มกันแต่ละชนิดกีฬาจนมาเป็นสมาคมกีฬาต่าง ๆ
ซึ่งถ้าไม่มีประชากรกีฬาเหล่านี้ ประเทศไทย ก็ไม่จำเป็นต้องมีองค์กรกีฬาของรัฐ เอาง่าย ๆ คือ ไม่มี กกท. ไม่มีบอร์ด กกท. และ กองทุนพัฒนาการกีฬาแห่งชาติก็จะไม่มีการตั้งขึ้นมา ไม่มีบอร์ดกองทุน ปรากฏขึ้นมาในประเทศนี้เช่นกัน
และเมื่อท่าน (สมาคมกีฬา) มีความสำคัญขนาดนี้แล้ว…ที่นี่ก็อยากจะเสนอว่า ท่านควรจริงจังกับ “ความสำคัญของตัวเองกับปัญหาที่อยากให้แก้”….ถ้าเดือดร้อนจริงต้องลุยเป็นทางการ
“ไม่ใช่แค่เขียนหนังสือร้องเรียนร้องขอ โดยไม่ลงชื่อจริง” ที่เหมือนด้อยค่าตัวเอง
หากปัญหานี้สมาคมกีฬาโดยส่วนใหญ่พบปัญหาเดียวกันจริง เดือดร้อนจริง ที่นี่ขอเสนอให้กล้าออกหน้าจริง รวมกลุ่มจริง ไปหาผู้ว่าการ กกท. หรือผู้เกี่ยวข้องที่ท่านมองว่าเกี่ยวพันกับปัญหา เพื่อคุยทางออกร่วมกันแบบ “เอาความเดือดร้อนเป็นหลัก” โดยกำหนดว่าจะต้องมีข้อสรุปที่ดีให้ได้ พร้อมมีมาตรการใด ๆ ต่อไป หากว่า “ผู้ที่ไปคุยเพิกเฉยหรือช่วยอะไรไม่ได้”
นี่คือสิ่งที่ควรทำ และน่าจะต้องทำในทันที... เพราะหากงานในสมาคมสะดุด พี่น้องสมาชิกที่เลือกท่านให้เข้ามาบริหารเขาก็เดือดร้อนไปด้วย ฉะนั้นวันนี้สิ่งที่เราเชียร์ หรือแม้แต่สมาชิกสมาคมท่านก็คงอยากเห็น
คือความกล้าทำในสิ่งที่ควร…ตามบทบาทหน้าที่ “ผู้นำสมาคมกีฬา” เพราะแอบไปก็ไร้ค่า เหมือนที่บ่นกันมายาวนาน
แต่มีอีกมุมซึ่งที่นี่ก็ขอภาวนา…อย่าให้เป็นเหมือนที่มีคนดูถูกว่า กลุ่มที่บ่นหรือร่างหนังสือร้องแบบแอบๆนี้ เป็นแค่กลุ่มน้อยที่เป็นสมาคมกีฬา ที่มีปัญหาการบริหาร ไม่มีความเป็นมืออาชีพในเรื่องเอกสาร ขั้นตอนต่างๆ ที่ผ่านมาทำงานแบบมักง่าย ค้างจ่าย ค้างนาน ค้างท่อ กับ กกท.และถูกเอื้อจ่ายและปิดบัญชีให้จนเคยตัว แล้วพอมาเจอกติกาที่ตั้งขึ้น ซึ่งฝ่ายเกี่ยวข้องเขาก็จัดประชุมซักซ้อมข้อตกลงให้สมาคมบ่อย ๆ แต่ก็ยังไม่เป็นงาน พอทำตามไม่ได้ก็ร้อง ขณะที่สมาคมกีฬาอื่น ๆ ที่มีความเป็นมืออาชีพเขาทำได้ และไม่เคยมีปัญหา…มีเสียงเช่นนี้จริงๆ
เอาล่ะสรุปสุดท้าย…ที่นี่เชียร์ให้รวมกลุ่มกันลุย ด้วยเหตุผลดังตอนต้น ถ้าเป็นความเดือดร้อนจริงๆ เพราะถือว่าระบบ หรือขั้นตอนที่มีมานั่นใช้ไม่ได้ จะได้ช่วยกันแก้ไขด้วยดีร่วมกัน แต่ถ้าหากเป็นแบบกรณีหลังคือ “ท่านร้องเพราะท่านใช้ไม่ได้เอง”….ที่นี่ก็ขออนุญาตสมน้ำหน้าสมาชิกในสมาคมกีฬาของท่านที่เลือกผู้บริหารแบบท่านมาเป็นผู้ทำงานแทน ขอรับ.
